بر اساس گزارش های منتشر شده، تقریبا شش میلیون بیت کوین
بیت کوین معمولاً با ترکیبی از یک کلید عمومی و خصوصی تأمین می شود. به منظور انجام تراکنش در شبکه بیت کوین، کاربر باید هر تراکنش را با کلید خصوصی خود امضا کند. این کار در اکثر موارد خوب است، اما موقعیت هایی وجود دارد که اقدام به چنن کاری ایده آل نیست.
به عنوان مثال، بیایید بگوییم که بنیان گذار یک صرافی ارز دیجیتال، امنیت کلیه دارایی هایی این شرکت را با کلید خصوصی خود تامین می کند. این ممکن است منجر به بروز چندین موقعیت مشکل ساز شود، به عنوان مثال: چه اتفاقی می افتد اگر یک این بنیان گذار به طور ناگهانی فوت شود، هک شود یا تصمیم بگیرد که در Exit Scam (اتمام کلاه برداری) شرکت کند؟ در تمام این موقعیت ها، این صرافی ورشکسته می یابد و کاربران وجوه خود را از دست می دهند.
به منظور کاهش احتمال وقوع چنین مواردی، در سال ۲۰۱۲ یک سافت فورک معرفی شد که امکان استفاده از کیف پول های چند امضایی را فراهم می آورد. اکنون می توان امنیت بیت کوین را با قابلیت چند امضایی تامین کرد. این بدان معنی است که اکنون کیف پول می تواند توسط چندین کاربر کنترل شود، بدون اینکه هیچ کاربری توانایی خرج کردن کوین ها را به تنهایی داشته باشد.
تعداد و درصد بیت کوین های ذخیره شده در کیف پول های چند امضایی. منبع: txstats.
بنیان گذار همان صرافی می تواند امنیت همه واریزها را با پنج امضا تضمین کند و برای انجام یک تراکنش به حداقل سه امضاء نیاز دارد. این پنج امضا می توانند متعلق به مدیران مختلف شرکت باشد. آنها حتی می توانند یک امضا یا بیشتر را به شخص ثالث قابل اعتماد واگذار نمایند.
ما مشاهده می کنیم که پذیرش گسترده این ویژگی در سال ۲۰۱۵ آغاز شد. در اینجا یک توضیح ساده برای این موضوع وجود دارد و آن این است که جامعه پس از هک صرافی Mt. Goxمتوجه شد که یک سیستم غیر متمرکز نباید تنها به یک نقطه ضعف اعتماد کند.
از آنجا که بیشتر هودل کنندگان فردی همچنان از این ویژگی استفاده نمی کنند، می توان از تعداد بیت کوین های ذخیره شده در کیف پول های چند امضایی نیز به عنوان شاخص خوبی برای تعیین نسبت بیت کوینی که توسط کسب و کارها هودل می شود، استفاده کرد.
