در ابتدا باید بدانید که هر بلاک چین ، از سه بخش کلیدهای رمزنگاری شده، شبکه توزیع و پروتکل سرویس‌دهی تشکیل شده است.
بیت کوین جسورانه‌ترین نوع بلاک چین است، چراکه هر کسی می‌تواند از کلید رمزنگاری بیت کوین استفاده کند، هر کسی می‌تواند به‌عنوان یک گره به شبکه بپیوندد، و هر کسی می‌تواند به عنوان یک ماینر و برای دریافت پاداش، در این شبکه شروع به استخراج کند. علاوه بر این، ترک شبکه برای ماینر یا گره شبکه هم به راحتی امکان‌پذیر است و هیچ مانعی برای برگشت وجود ندارد. اساسا هر شخصی تا زمانی که قوانین را دنبال می‌کند، می‌تواند اطلاعات را بخواند، تغییرات مجاز ایجاد کند و همچنین می‌تواند یک بلاک جدید بوجود بیاورد. به همین دلیل به آن بلاک چین عمومی گفته می‌شود، اما راه‌های دیگری نیز برای ساخت بلاک چین وجود دارد.
بلاک چین عمومی به دلیل این ویژگی‌هایش شناخته شده است. اما این تنها راه برای ساختن بلاکچین نیست.
برای تمام افرادی که در بلاکچین فعالیت می‌کنند، می‌توان مجوزی تعریف کرد تا اجازه داشته باشند که اطلاعات روی بلاکچین را بخوانند و بلاک جدید در آن ایجاد کنند، که در این صورت به آن بلاک چین خصوصی می‌گویند. به‌عنوان مثال ریپل، در بستر یک بلاک چین مجوزدار شکل گرفته است.
این استارت‌آپ، خود تعیین‌کننده این مسئله است که چه کسانی می‌توانند به‌عنوان تائیدکننده تراکنش در شبکه عمل کنند. گفتنی است؛ CGI ،MIT و مایکروسافت به‌عنوان تائیدکننده در این شبکه حضور دارند، در حالیکه در حال ساختن گره‌های خود در نقاط مختلف دنیا می‌باشند. بلاک چین توسعه دهنده ممکن است بخواهد که سیستم برای همه افراد قابل خواندن باشد، اما نخواهد که هرشخصی امکان دسترسی به گره‌ها، تائید معامله، ماینینگ یا خدمات امنیت شبکه را به‌دست آورد. این موضوع یک وضعیت رقابتی است که کارآفرینان آن را در بسترهای مختلف تجربه می‌کنند.
این امکان وجود دارد که در بلاکچین خصوصی، سیستم اثبات کار یا سایر سیستم‌های مورد نیاز گره‌ها وجود نداشته باشد. برخی افراد، بلاک چین خصوصی را بلاکچین محسوب نمی‌کنند و آن را صرفا شبکه‌ای از دفاتر کل (ledger) مشترک می‌دانند.
