video thumb

وام دهی و قرض دهی در DeFi چیست؟

وام دهی و قرض دهی در حوزه مالی سنتی و همچنین ارز دیجیتال عبارت از اقدامی از جانب یک فرد است که دارایی های پولی – اعم از ارزهای فیات یا ارزهای دیجیتال – را در ازای دریافت درآمد ثابت به شخص دیگری ارائه می دهد.

مفهوم “وام دهی و قرض دهی” از دیرباز وجود داشته است و یکی از جنبه های اصلی هر سیستم مالی است، به ویژه تنظیم “بانکداری کسری” که امروزه به طور عمده در سراسر جهان استفاده می شود. این ایده بسیار سرراست است – یعنی وام دهندگان در ازای دریافت نرخ بهره منظم بودجه ای را به وام گیرندگان ارائه می دهند و این کاملاً واقعی است. همچنین، به طور سنتی، چنین معاملاتی معمولاً توسط یک م موسسه مالی مانند بانک یا یک نهاد مستقل مانند وام دهنده همتا به همتا انجام می شود.

در زمینه ارزهای دیجیتال، وام دهی و قرض دهی می تواند از طریق دو مسیر اصلی تسهیل شود – از طریق یک موسسه مالی متمرکز، مانند BlockFi ، Celsius و غیره یا از طریق استفاده از پروتکل های امور مالی غیرمتمرکز مانند Aave، Maker و غیره.

پلتفرم های CeFi اگرچه تا حدودی غیرمتمرکز هستند، اما تقریباً به همان روش اکثر بانک ها کار می کنند، به این ترتیب آنها دارایی های سپرده شده یک فرد را تحت اختیار خود می گیرند و در نهایت آنها را به اشخاص ثالث وام می دهند – مانند بازارسازان، صندوق های پوشش ریسک یا سایر کاربران پلتفرم آنها – در حالی که بازده ثابت را به سپرده گذار اصلی ارائه می دهد. و اگرچه این مدل روی کاغذ بسیار خوب به نظر می رسد و کاراست، اما ممکن است مستعد ابتلا به تعدادی از مسائل مانند سرقت، هکو غیره باشد.

از طرف دیگر، پروتکل های DeFi به کاربران اجازه می دهد تا به صورت کاملا غیرمتمرکز وام دهنده یا وام گیرنده شوند، به گونه ای که یک فرد در همه زمان ها کنترل کامل وجوه خود را در اختیار داشته باشد. این کار با استفاده از قراردادهای هوشمندی که روی راه حل های بلاک چین باز مانند اتریوم کار می کنند، امکان پذیر است. بر خلاف CeFi ، پلتفرم های DeFi می توانند توسط همه افراد در هر مکانی و بدون نیاز به تحویل داده های شخصی خود به یک مرجع مرکزی استفاده شوند.

نحوه عملکرد وام دهی و قرض دهی در پلتفرم DeFi چگونه است؟

فردی با استفاده از یک قرارداد هوشمند، توکن هایی را که می خواهند به آنها وام دهند به “بازار پول” ارسال می کند و سپس بهره را در توکن بومی آن پلتفرم صادر می کند.

هنگام استفاده از پروتکل های DeFi مانند Aave و Maker ، کاربرانی که به “وام دهنده” تبدیل می شوند باید توکن های خود را به عنوان یک”بازار پول” عرضه کنند. این کار توسط شخصی انجام می شود که دارایی های خود را به یک قرارداد هوشمند ارسال می کند – که به عنوان یک واسطه دیجیتال خودکار عمل می کند – و به دنبال آن کوین ها برای قذض دهی در اختیار کاربران دیگر قرار می گیرد.

قرارداد هوشمند فوق الذکر توکن های بهره ای صادر می کند که به طور خودکار برای کاربر انجام می شود و در مرحله بعد می تواند برای دارایی های اصلی خود بازخرید شود. توکن هایی که ضرب می شوند بومی پلتفرم هستند، به عنوان مثال، در Aave به توکن های بهره aTokens گفته می شود، در حالی که در Maker از آنها به عنوان Dai یاد می شود.

تقریباً تمام وام هایی که از طریق توکن های بومی صادر می شوند از وثیقه برخوردار هستند، که اساساً بدان معنی است که کاربرانی که می خواهند وام دریافت کنند باید تضمینی ارائه دهند – به صورت ارز دیجیتال – که ارزش آن بیشتر از خود وام واقعی است.

این موضوع تا حدودی بی منطق به نظر می رسد، زیرا شخص می تواند در وهله اول فقط دارایی خود را بفروشد تا پول دریافت کند، دلایل زیادی برای منطقی بودن قرض دهی DeFi وجود دارد.

در وهله اول، ممکن است کاربران برای تأمین هزینه های پیش بینی نشده ای که ممکن است متحمل شده باشند در حالی که نمی خواهند دارایی خود را بفروشند، به بودجه نیاز داشته باشند، زیرا دارایی ها برای افزایش ارزش در آینده آماده می شوند. به همین ترتیب با وام گرفتن از طریق پروتکل های DeFi ، افراد به طور بالقوه می توانند از پرداخت مالیات بر سود سرمایه توکن های دیجیتال خود جلوگیری کنند یا آنها را به تأخیر بیندازند. سرانجام، افراد می توانند از وجوهی که از طریق چنین پلتفرم هایی وام گرفته اند استفاده کنند تا قدرت خود را در برخی از موقعیت های تجاری افزایش دهند.

آیا محدودیتی برای میزان مبلغ وام وجود دارد؟

بله، و اصولاً دو عامل بر این امر حاکم است. آیا این پلتفرم نقدینگی کافی دارد؟ ” کوفاکتور وثیقه” دارایی های عرضه شده یک شخص چیست؟

در واقع یک محدودیت وجود دارد و دو عامل اصلی بر میزان وام شخصی حاکم است. اول اینکه، این میزان بستگی به مجموع صندوق هایی دارد که در واقع برای قرض گرفتن از یک بازار خاص موجود است. اگرچه این مسئله ممکن است چندان مهم نباشد، اما اگر کسی واقعاً بخواهد حجم زیادی از یک توکن خاص را قرض بگیرد، می تواند مهم تلقی شود.

ثانیا، تا حد زیادی به “عامل وثیقه” توکن های ارائه شده شخص وابسته است. این اصطلاح به کل وجوهی که می توان براساس کیفیت وثیقه ارائه شده قرض گرفت، اشاره دارد. به عنوان مثال، Dai و اتر (ETH) ضریب وثیقه ۷۵ درصدی در پلتفرم وام دهی دیفای Compound دارند، بدین معنی که کاربران می توانند تا ۷۵٪ از ارزش Dai یا ETH عرضه شده خود، وام بگیرند.

ساختار نحوه بازده سود در DeFi چیست؟

یک فرد کوینی را که می خواهد وام دهد و همچنین قرارداد هوشمند را با استفاده از یک برنامه DeFi انتخاب می کند، سپس بهره، مستقیم به کیف پول مربوطه تحویل می شود.

به طور خلاصه، سودی که وام دهندگان دریافت می کنند و آنچه وام گیرندگان باید بپردازند با استفاده از نسبتی که بین توکن های عرضه شده و قرض گرفته شده در یک بازار خاص وجود دارد محاسبه می شود. همچنین، لازم به ذکر است که درصد بازده سالانه وام در مقایسه با یک بازار خاص از APY عرضه بالاتر است.

در یک نکته فنی دیگر، APY های بهره از طریق بلاک اتریوم تعیین می شود، این بدان معنی است که وام دهی به کاربران با نرخ بهره متغیر ارائه می شود که بسته به وام و تقاضای وام برای توکن های خاص می تواند به طرز چشمگیری تغییر کند. همچنین، برخی از پروتکل ها مانند Aave ، “وام های APY” پایدار و همچنین وام های فلش را به کاربران خود ارائه می دهند که هیچ وثیقه اولیه ای برای آنها مورد نیاز نیست.

آیا خطراتی نیز وجود دارد؟

پروتکل های DeFi دارای خطرات خاصی مانند دستکاری قرارداد هوشمند شخص ثالث و خطر افزایش چشمگیر APY ها در مدت زمان کوتاه.

وقتی DeFi با امور مالی متمرکز مقایسه می شود، هیچ خطری در رابطه با وام دهی (DeFi) ندارد. با این حال، مانند هر چیز دیگری، DeFi نیز خطرات مرتبط با خود را دارد. به عنوان مثال، خطرات خاصی در ارتباط با قرارداد هوشمند و همچنین تهدیدات تغییر چشمگیر APY ها در یک بازه زمانی کوتاه وجود دارد.

به عنوان مثال، در طول اوج DeFi سال ۲۰۲۰ که “ییلد فارمینگ” جهانی شد، قرض گرفتن APY ها با استفاده از ارزهای دیجیتال خاص به ۴۰٪ و بیشتر افزایش یافت.

به طور کلی باید عنوان کرد، در حالی که کل روند وام دهی و قرض دهی با استفاده از پلتفرم های DeFi واقعاً پیچیده نیست، اما از نظر نحوه عملکرد هر پروتکل خاص، به عنوان مثال کیف پول های مختلفی که از آنها پشتیبانی می کنند، هزینه های قابل اجرا و غیره، تفاوت های جزئی خاصی وجود دارد.

علاوه بر این، کاربران هنوز باید محتاط باشند و اطمینان حاصل کنند که شماره کیف پول و جزئیات آدرس را صحیح درج کرده اند تا از مشکل از دست دادن وجوه خود جلوگیری کنند، زیرا در چنین شرایطی راهی برای بازیابی آنها وجود ندارد.