نئو یا Neo یکی از ارزهای معروف دیجیتال است که در ابتدا انت شرز نام داشت. این ارز به اتریوم چینی معروف است زیرا مانند اتریوم فعالیت می‌کند اما امکانات بیشتری را به کاربرها ارائه می‌دهد. طبق مفاهیمی که در سایت خود نئو نوشته شده است، نئو توسط یکی از شرکت‌های غیر انتفاعی در چین ساخته شده است و بر روی بلاک چین توسعه یافته است. نئو به دنبال دیجیتال سازی دارایی‌ها است و مانند اتریوم، قراردادهای هوشمند را هدف خود قرار داده است و فعالیت‌های اصلی نئو مرتبط با قراردادهای هوشمند است.
البته جالب است بدانید که نئو تنها بخش کوچکی از این پلتفرم است. Neo در سال ۲۰۱۴ در یکی از شرکت‌های چین که Onchain نام دارد، ایجاد شد و می‌خواهد که یک اقتصاد هوشمند برای کاربرها ایجاد کند تا کاربرها بتوانند امور مالی و اقتصادی خود را به راحتی و در امنیت کامل انجام دهند. نئو در ابتدا با نام انت شرز فعالیت می‌کرد و با ایجاد دو کنفرانس توانست سرمایه اولیه خود را به دست آورد. اولین کنفرانس نئو در سال ۲۰۱۵ شکل گرفت و آن‌ها توانستند حدود ۱۷ میلیون توکن نئو را به مبلغ ۵۵۰۰۰۰ دلار به فروش برسانند و در کنفرانس دوم آن‌ها نیز حدود ۲۲ میلیون توکن را با قیمت ۴ میلیون دلار به فروش رساندند.
بلاک چین Neo
نئو از همان ابتدا می‌خواست که اقتصاد جهان را تغییر دهد. توسعه دهنده‌های نئو به دنبال این بودند که اقتصاد را دیجیتالی کنند و تمام امور اقتصادی را در پلتفرم خود ایجاد کنند. بلاک چین نئو در سه بخش با نام‌های دارایی‌های دیجیتال، هویت دیجیتال و قرارداد هوشمند نیز فعالیت می‌کند.
با پیدایش بلاک چین، دارایی‌های دیجیتال هم به فناوری اضافه شد. دارایی‌های دیجیتال با فرمت باینری فعالیت می‌کنند و هر شخص می‌تواند بر آن‌ها مالکیت داشته باشد. بلاک چین این اجازه را می‌دهد که فرد دارایی‌های دیجیتال غیر متمرکز خود را ایجاد کند و بر آن مدیریت داشته باشد. دارایی‌های دیجیتال به طور جهانی یا قراردادی وجود دارد. تراکنش‌هایی که در سیستم جهانی ثبت می‌شود یا قراردادهای هوشمند میان کاربرها نیز از دارایی‌های دیجیتال جهانی استفاده می‌کنند اما قرارداد‌هایی که توسط یک کاربر برای کارهای خاصی ایجاد شده است نیز از دارایی‌های قراردادی استفاده می‌کند. مثلا دو ارز Golem و Bancor نیز هر دو نوعی دارایی دیجیتال هستند که بر روی بلاک چین اتریوم فعالیت می‌کنند اما نمی‌توان از توکن‌های Golem در پلتفرم Bancor استفاده کرد. به همین دلیل به این دارایی‌ها، قراردادی می‌گویند.
بخش دیگری که بلاک چین Neo در آن فعالیت می‌کند، هویت‌های دیجیتالی است. هویت دیجیتالی در واقع اطلاعات فردی است که در سیستم یا شبکه خاصی ذخیره می‌شود و برای دارایی‌های دیجیتال یا دیگر موارد استفاده می‌شود. Neo برای امنیت بالای هویت‌های خود از هویت سنجی X.509 استفاده می‌کند که از طریق شناسایی چهره، اثر انگشت، صدا، پیامک و چند روش دیگر نیز اطلاعات کاربر را تایید می‌کند و در خود ذخیره می‌کند. مثلا از هویت دیجیتال نئو می‌توان در سازمان‌های ثبت احوال استفاده کرد.
حال برای اینکه بتوانید مفهوم قراردادهای هوشمند را به راحتی درک کنید، باید مثال زیر را بخوانید:
- تصور کنید که برای خود یک ماشین از طریق برنامه‌هایی همچون اسنپ یا Uber درخواست کرده اید و می‌خواهید به محل دیگری بروید. یک ماشین خودران به منزل شما می‌آید و شما را سوار می‌کند. این ماشین در طی مسیر متوجه می‌شود که سوخت کمی دارد و به پمپ بنزین می‌رود. مبلغ بنزین را از موجودی خود که توسط پرداختی‌های مشتری‌های قبلی ایجاد شده است، پرداخت می‌کند و به مسیر خود ادامه می‌دهد. این ماشین در طول راه تمام بیمه‌های خود را پرداخت می‌کند و زمانی که شما را به مقصد تان می‌رساند، به صورت خودکار کرایه تان را از حساب دیجیتال شما کسر می‌کند. حال بعد از اینکه شما پیاده شدید، ماشین خود را به یک تعمیرگاه می‌برد و مشکلات خودش را بررسی می‌کند.
شاید باور این مثال سخت باشد اما تمامی این فرایندها توسط قراردادهای هوشمند شکل می‌گیرد و در آینده قابل اجرا است. قراردادهای هوشمند نوعی پروتکل است که برای معاملات یا فرایندهای خاصی ایجاد می‌شود و تمامی قوانین ممکن در آن شکل می‌گیرد. قراردادهای هوشمند قابل پیگیری هستند و زمانی که ایجاد شوند دیگر نمی‌توان آن‌ها را لغو کرد. معمولا برنامه‌های غیر متمرکز یا Dapp، متشکل از چند قرارداد هوشمند هستند.
قراردادهای هوشمند مانند دستگاه‌های فروش خودکار کار می‌کنند. شما کافی است نوشابه مورد نظر خود را انتخاب کنید و مبلغ آن را در دستگاه قرار دهید. حال دستگاه مبلغ شما را بررسی می‌کند و اگر همه چیز صحیح باشد، نوشابه شما را تحویل می‌دهد. قراردادهای هوشمند هم نیز مانند این دستگاه‌ها هستند. آن‌ها نیازی به سازمان و شخص ثالث برای مدیریت ندارند و به خوبی کار می‌کنند. شخصی که قراردادهای هوشمند را ایجاد می‌کند می‌تواند قوانین خاصی برای آن مطرح کند و آن را به منظور انجام کارهای خاص خود توسعه دهد.
برخی از کاربرها فکر می‌کنند که قراردادهای هوشمند مانند فرایندهای هوشمند در دنیای دیجیتال است اما باید بدانید که تفاوت قراردادهای هوشمند با فرایندهای هوشمند در غیر متمرکز و برگشت ناپذیر بودن است. اگر فرایندی در بانک ایجاد شود، بانک مرکزی می‌تواند آن را متوقف یا لغو کند اما زمانی که یک قرارداد هوشمند ایجاد شود، دیگر کسی نمی‌تواند آن را لغو کند یا آن را تغییر دهد.
قراردادهای هوشمند بر روی بلاک‌های بلاک چین توسعه پیدا می‌کند و به وسیله بلاک چین ایجاد می‌شود. یکی از مشکلات قراردادهای هوشمند این است که برای ایجاد یک قرارداد هوشمند نیاز به شخصی است که برنامه نویسی را به خوبی می‌داند. این یعنی کاربرهای عادی نمی‌توانند قراردادهای هوشمند خود را ایجاد کنند. مشکل بعدی در قراردادهای هوشمند، توسعه اشتباه آن‌ها است. یعنی اگر شخصی حتی یک خط کد هم در قرارداد‌ها به طور اشتباه وارد کند، دیگر نمی‌توان آن را اصلاح کرد زیرا قراردادهای هوشمند همگی برگشت ناپذیر هستند و در چنین شرایطی یک قرارداد هوشمند اشتباه می‌تواند یک سیستم بزرگ را هم مختل کند یا باعث کلاهبرداری شود.
قراردادهای هوشمند Neo و اتریوم از یک ماشین مجازی استفاده می‌کنند. این ماشین مجازی بر روی شبکه اتریوم فعالیت می‌کند و به کاربر زمان و فضای مورد نظر را برای ایجاد برنامه‌های غیر متمرکز می‌دهد. یعنی کاربر می‌تواند با راحتی تمام، برنامه خودش را بر روی بلاک چین توسعه دهد و هیچ نگرانی بابت قدرت و فضا نداشته باشد. علاوه بر این، ماشین‌های مجازی باعث شده‌اند که کاربر دیگر نخواهد برای برنامه‌هایش از چند بلاک چین استفاده کند زیرا می‌تواند با استفاده از این ماشین مجازی، هزاران برنامه را بر روی یک بلاک چین ایجاد کند و توسعه دهد. در چنین شرایطی اگر یک قرارداد هوشمند به طور اشتباه نوشته شود، دیگر به سیستم اصلی ضرری وارد نمی‌کند و تنها بر روی بلاک چین خودش تاثیر دارد.
مفهوم دیگری هم در شبکه اتریوم وجود دارد که به آن داکر یا Docker می‌گویند. داکر مانند ماشین مجازی فعالیت می‌کند و به کاربر اجازه می‌دهد که از طریق زبان برنامه نویسی خاصی، قرارداد خودش را ایجاد کند. داکر در اتریوم تنها با زبان سالیدیتی کار می‌کند اما در بلاک چین نئو کاربر یا توسعه دهنده می‌تواند از طریق زبان‌های جاوا، سی شارپ و پایتون داکر خود را ایجاد کند و در آن قرارداد هوشمند خود را توسعه دهد.
واحدهای Neo
بسیاری از ارزهای دیجیتال مانند بیت کوین و اتریوم از الگوریتم اثبات کار برای استخراج خود استفاده می‌کنند اما نئو الگوریتم جدیدی را برای خود ایجاد کرده است که در آن از اثبات سهام استفاده می‌کند. تمامی توکن‌های نئو از قبل ایجاد شده‌اند و بر اساس قوانین خاصی میان کاربرهای خود توزیع می‌شوند. نئو توکن‌های خود را به دو بخش تقسیم کرده است که اولی نئو و دومی نیز GAS نام دارد.
توکن‌های نئو و GAS نیز به مقدار ۱۰۰ میلیون واحد وجود دارند که حدود ۵۰ میلیون از توکن نئو در همان ابتدا به فروش رفت و باقی آن به مرور زمان در گردش شبکه ایجاد خواهد شد. حداقل مقداری که برای نگهداری نئو وجود دارد یک واحد است. یعنی شما نمی‌توانید در والت‌های رسمی نئو، کمتر از یک واحد خریداری یا نگهداری کنید.
Neo در توزیع توکن‌های خود از یک برنامه خاص استفاده کرده است که در بخش زیر بیان شده است:
- ده میلیون از توکن‌های نئو برای توسعه دهنده‌ها و اعضای شورای نئو نگهداری شده است.
- ده میلیون از توکن‌های نئو برای توسعه دهنده‌های درون سیستم نئو نگهداری شده است.
- پانزده میلیون از توکن‌های نئو نیز برای سرمایه گذار‌ها نگهداری شده است. سرمایه گذار‌ها از توکن نئو نیز در پروژه‌های بلاک چین استفاده می‌کنند و نمی‌توانند استفاده دیگری از آن داشته باشند.
- پانزده میلیون از توکن‌های نئو نیز برای شرایط اضطراری نگهداری شده است.
توکن‌های GAS به منظور پاداش به کاربرها ایجاد شده است. هر کاربر به ازای هر توکن نئو، حدود ۰٫۰۰۰۳ توکن GAS دریافت می‌کند که به عنوان سرمایه و پس‌انداز در آینده بسیار کاربردی خواهد بود. توکن GAS به مرور زمان و با ایجاد هر بلاک نئو، ساخته می‌شود و توزیع اولیه آن صفر بوده است. توسعه دهنده‌های نئو گفته‌اند که توکن GAS در طی ۲۲ سال میان تمامی کاربرها پخش خواهد شد. زمانی که برای ایجاد هر بلاک در پلتفرم نئو طول می‌کشد چیزی در حدود ده یا پانزده ثانیه است. طبق گفته‌های سایت نئو، در هر سال حدود دو میلیون توکن GAS تولید می‌شود و ۲۲ سال طول می‌کشد تا توزیع این توکن به صفر برسد. کاربرها از این توکن در ایجاد قراردادهای هوشمند و برخی از تراکنش‌ها استفاده می‌کنند. در حقیقت توکن GAS نقش کارمزد در پلتفرم نئو را ایجاد می‌کند.
الگوریتم dBFT
بسیاری از پلتفرم‌های برتر جهان نیز نمی‌توانند یک توافق دائمی در شبکه خود ایجاد کنند و این مشکل هنوز دامن گیر پلتفرم‌ها است. چنین مشکلی در دنیای دیجیتال به مشکل فرمانده بیزانس یا Byzantine General Problem معروف است.
فرض کنید که فرمانده بیزانس می‌خواهد به شهری حمله کند. این فرمانده دو مشکل را در سپاه خود دارد. اول اینکه سربازها و فرمانده‌ها در سپاه از همدیگر دور هستند و نمی‌توانند به طور هماهنگ حمله کنند و دوم اینکه آن شهر یک سپاه آماده و قوی را دارا است و تنها در صورتی فرمانده بیزانس می‌تواند موفق باشد که به طور هماهنگ حمله کند. حال فرض کنید که ارتش سمت چپ به ارتش سمت راست نامه می‌فرستند و می‌گویند که چهارشنبه روز مناسب برای حمله است اما ارتش سمت راست می‌گوید که جمعه روز بهتری است. همین است که باعث شکست و مشکل در ارتش فرمانده بیزانس می‌شود. ممکن است در راه مشکلی برای پیک ایجاد شود یا توسط دشمن کشته شود. حال دیگر ارتش دیگری خبر ندارد که قرار است جمعه حمله شود و با شکست بزرگی مواجه خواهند شد.
حال همین مشکل برای بلاک چین عمومی هم وجود داشت. مثلا اگر کسی قصد داشت ۴ اتر را به شخص دیگری ارسال کند، کسی نمی‌دانست که آیا این اتر در راه به مبلغ دیگری تبدیل خواهد شد یا نه و اعتماد به سیستم بلاک چین سخت می‌شد. ساتوشی ناکاموتو، کسی که بیت کوین را خلق کرد توانست از طریق الگوریتم اثبات کار یا استخراج، این مشکل را به طور کلی برطرف کند.
حال فرض کنید که ارتش سمت راست می‌خواهد نامه خود را به ارتش سمت چپ ارسال کند و در آن بگویند که دوشنبه موقع مناسبی برای حمله است. آن‌ها این بار از روش جدیدی استفاده می‌کنند و به ابتدای نامه خود چند حرف یا کلمه اضافه می‌کنند. حال ارتش سمت چپ به وسیله توابع از قبل مشخص شده، نامه را هش و رمزنگاری می‌کند. مثلا فرض کنید که ارتش‌ها تصمیم گرفته‌اند که تنها نامه‌هایی را قبول کنند که در ابتدای آن پنج رقم صفر وجود دارد. حال در این شرایط هر دو ارتش به راحتی می‌توانند به صحت و درستی نامه پی ببرند. اگر دشمن نامه را در مسیر دریافت کند و قصد تغییر آن را داشته باشد، ارتش‌های سمت چپ و راست متوجه چنین تغییری می‌شوند و در تله دشمن قرار نخواهند گرفت.
بیت کوین و اتریوم هر دو سعی کرده‌اند که از این روش استفاده کنند که به آن اثبات کار گفته می‌شود. البته ارزهای دیگری هم از این روش استفاده می‌کنند اما مشکلی که امروزه برای استفاده از این روش وجود دارد این است که کاربر نیاز به سخت افزارهای قوی برای اثبات کار دارد. این یعنی کاربرهای عادی نمی‌توانند از این الگوریتم استفاده کنند. البته اتریوم در تلاش است که الگوریتم خود را به اثبات سهام تغییر دهد. حال در این میان نئو از روش جدیدی استفاده می‌کند که به آن dBFT یا نماینده تخریب خطای بیزانس می‌گویند.
فرض کنید که کشوری به نام Neo وجود دارد و شهروندهای زیادی در آن زندگی می‌کنند. هر شهروند برای خود یک نماینده انتخاب می‌کند. نماینده‌ها موظف هستند که با تصویب قوانین مختلف، زندگی شهروندها را شاد‌تر و بهتر کنند. حال اگر نماینده نتواند در کار خود به خوبی عمل کند، شهروند می‌تواند او را تغییر دهد. در این شهر یک نماینده به طور تصادفی به عنوان سخنگو انتخاب می‌شود. این نماینده ایده‌ها و قوانین مورد نظر خودش را به دیگر نماینده‌ها می‌گوید و نماینده‌ها قوانین او را بررسی می‌کنند. آن‌ها اگر بدانند که این قوانین می‌تواند شهروندهای کشور را خوشحال کند و به آن‌ها سود برساند، قوانین را تایید می‌کنند در غیر این صورت نماینده‌ها، قوانین سخنگو را رد می‌کنند. سخنگو برای اینکه بتواند قوانین خودش را تصویب کند، باید حداقل ۶۶ درصد از رای دیگر نماینده‌ها را دریافت کند در غیر این صورت نماینده دیگری به طور اتفاقی برای سخنگویی انتخاب می‌شود و این فراینده ادامه خواهد داشت.
حال در بلاک چین نئو، کاربرهای عادی که توکن Neo را دارند همان شهروندها هستند و لقب نودهای معمولی یا Ordinary node برای این کاربرها انتخاب شده است. نودهای حسابدار یا Bookkeeping nodes نیز همان نماینده‌ها هستند که باید حداقل ۱۰۰۰ واحد از توکن GAS و اینترنت اختصاصی داشته باشند. خواسته‌های کاربرهای عادی همان درخواست برای تراکنش‌ها است و قوانین، بلاک‌های فعلی در بلاک چین است که توسط سخنگو مطرح می‌شود و نودهای حسابدار باید این قوانین را بررسی کنند.
درخواست‌های تراکنش توسط نودهای معمولی بیان می‌شود و نودهای حسابداری که به عنوان سخنگو انتخاب شده‌اند، این درخواست‌ها را به صورت یک بلاک به دیگر نودهای حسابدار ارسال می‌کنند و اگر بیش از ۶۶ درصد نودهای حسابدار این بلاک را تایید کنند، بلاک به صورت یک هش شروع به فعالیت در سیستم خواهد کرد.
حال اگر بخواهد سخنگو خرابکاری ایجاد کند و بلاک چین نئو را خراب کند، سناریو‌های زیادی رخ می‌دهد. اگر سخنگو بخواهد یک بلاک مخرب ایجاد کند ناموفق خواهد شد. فرض کنید که سخنگو بلاک مخرب خود را به دو نماینده و یک بلاک صحیح به نماینده سوم ارسال می‌کند. دو نماینده اول، بلاک خود را می‌خوانند و هش آن را با بلاک نماینده سوم بررسی می‌کنند، زمانی که متوجه شوند هش آن‌ها یکسان نیست، بلاک را رد می‌کنند و سخنگو ناموفق خواهد بود.
حال فرض کنید که یکی از نماینده‌ها می‌خواهد خرابکاری ایجاد کند. او بلاکی که از سوی سخنگو دریافت می‌کند را بررسی می‌کند و از قصد می‌گویند که بلاک دچار مشکل شده است. دو نماینده بعدی ابتدا هش بلاک را بررسی می‌کنند. اگر هش یکسان باشد سراغ محتوای بلاک می‌روند و متوجه خواهند شد که مشکلی در بلاک وجود ندارد. بعد از این بررسی، پیام آن نماینده خرابکار را بی اعتبار می‌دانند و بلاک را تایید می‌کنند.
سرعت تراکنش‌های نئو
نئو از لحاظ سرعت، برتر از بیت کوین و اتریوم است. نئو حدود هزار تراکنش از خود را در یک ثانیه انجام می‌دهد. این در حالی است که اتریوم تنها می‌تواند چهارده تراکنش را در ثانیه انجام دهد. البته توسعه دهنده‌های اتریوم گفته‌اند که به دنبال افزایش سرعت در تراکنش‌های اتریوم هستند و به زودی اتریوم پیشرفت زیادی خواهند کرد.
توکن GAS در پلتفرم نئو همان نقش کارمزد را دارد. توکن GAS برای پرداخت هزینه‌های بلاک چین ایجاد شده است و هر روز مقداری از این توکن به والت رسمی کاربرهای نئو واریز می‌شود. در نتیجه زمانی که کاربر بخواهد تراکنشی انجام دهد یا قرارداد هوشمندی برای خود تهیه کند، کارمزد آن به طور خودکار از توکن GAS کم می‌شود. دلیل چنین کاری استفاده از الگوریتم اثبات سهام در نئو است و می‌توان گفت که نئو اصلا کارمزدی برای کاربر ندارد زیرا کارمزد‌های درون شبکه نئو از توکنی کم می‌شود که توسط خود شبکه به کاربر ارائه داده شده است.
نئو بیان کرده است که به زودی می‌خواهد سه ویژگی جدید را به پلتفرم خود اضافه کند که می‌توانید این ویژگی‌ها را در بخش زیر مشاهده کنید:
- NeoX: توسعه دهنده‌ها گفته‌اند که با استفاده از الگوریتم NeoX، کاربر می‌تواند با بلاک چین‌های دیگری هم ارتباط برقرار کند و تراکنش‌های خود را ارسال کند.
- NeoFS: این الگوریتم فایل‌های کاربرها را به طور غیر متمرکز درون خود ذخیره می‌کند. یعنی کاربرها می‌توانند فایل‌های حجیم خود را در این الگوریتم به بخش‌های کوچکی تقسیم و ذخیره کنند.
- NeoQS: کاربرها احتمال داده‌اند که کامپیوترهای کوانتومی در آینده می‌توانند امنیت شبکه ارزهای دیجیتال را دستکاری کنند. این پروتکل در برابر چنین حملات و خرابکاری‌هایی، مقاومت می‌کند و شبکه را در امنیت کامل قرار می‌دهد.
والت نئو
برای اینکه بتوانید توکن‌های نئو خود را نگهداری کنید، نیاز به فضایی برای ذخیره توکن‌ها دارید. این فضاها در ارزهای دیجیتال، والت نام دارند که مانند یک بانک در برابر کاربرها فعالیت می‌کنند. والت‌ها به هر کاربر یک حساب می‌دهند که مانند حساب بانکی آن‌ها در دنیای واقعی است. کاربرها می‌توانند از طریق کلید عمومی که ترکیبی از چند حرف و رقم است، توکن دریافت کنند یا توکن‌های خود را به فرد دیگری ارسال کنند و همچنین توکن GAS هم هر روز به والت شان اضافه می‌شود.
بهترین والت‌ها برای نئو، Neon wallet و Neo gui است. نئون والت یک والت دسکتاپ است که امکان ذخیره و نگهداری توکن‌های نئو را به کاربر می‌دهد. این والت دارای یک رابط کاربری آسان و جذاب است و همچنین امنیت این والت تضمین شده است. والت neo gui که از سوی خود پلتفرم نئو توسعه یافته است، یکی از امن‌ترین والت‌ها برای توکن‌های نئو است. این والت تمامی توکن‌های کاربر را نگهداری می‌کند و کاربر می‌تواند هر روز تراکنش‌های خود را از طریق این سایت انجام دهد.
