شرکتی به نام جی پی مورگان (JPMorgan) یک کوین را منتشر نمود و عنوان آن را کوین JPM قرار داد. شرکت جی پی مورگان JPM را که به عنوان یک کوین یا یک ارز دیجیتالی به بازار عرضه نموده، اما در این میان فیس بوک نیز برای خود یک کوین را راه اندازی کرد و نام آن را لیبرا (Libra) قرار داده است، اما فیس بوک لیبرا را به عنوان یک رمز ارز وارد بازار نموده است. این رمز ارز توانست توجه بسیاری از دولت مردان و حتی قانون گذاران را در سراسر جهان به خود جلب کند. اما تفاوت کوین شرکت جی پی مورگان و رمز ارز شرکت فیس بوک چیست؟ آیا اصلا این ها با یکدیگر تفاوتی دارند؟ پاسخ این است. البته که این دو متفاوت هستند. و به طور یقین تفاوت هایی واضح میان آنها وجود دارد.
اما ابتدا باید بگوییم رمز ارز یا همان کریپتو کارنسی که با لاتین cryptocurrency گفته می شود، چیست؟ در واقع رمز ارز یک نوع ارز مجازی محسوب می شود، که از یک فناوری به نام رمز نگاری در تهیه آن استفاده شده است. رمز ارز دارای یک ویژگی است و آن این است که به صورت غیر متمرکز و توسط کاربران مدیریت می شود. از آنجایی که رمز ارزها به صورت غیر متمرکز اداره می شوند نقطه مقابل نظام های بانکداری جهان به حساب می آیند زیرا سیستم بانک ها متمرکز می باشند. اما رمز ارزهای غیر متمرکز بوده و این غیر متمرکز بودن آنها با کمک فناوری زنجیره بلوکی یا همان بلاک چین امکان پذیر شده است. که خود یک دفتر کل غیر متمرکز محسوب می شود.
تاریخچه به وجود آمدن رمز ارزهای امروزی به سال ۱۹۸۰ میلادی باز می گردد و اولین رمز ارز ده سال قبل به نام بیت کوین رونمایی شد و از آن روز تا کنون تعداد زیادی رمز ارز توسط شرکت ها و صرافی های معتبر ارایه شده است. این رمز ارزهای جدید را با عنوان سکه های جایگزین بیت کوین نیز می خوانند. با اینکه کوین JPM و لیبرا با دو نوع طراحی مختلف صورت گرفته است. اما کارشناسان این حوزه معتقدند JPM و لیبرا هیچ کدامشان رمز ارز محسوب نمی شوند. بلکه هر دوی آنها پول دیجیتال هستند.
از آنجایی به کوین JPM و لیبرا؛ پول های مجازی گفته شده است که دارای ویژگی های آن پول ها هستند. و از آنجایی که این دو کوین تحت اختیار دو شرکت هستند، پس می توان گفت ارز متمرکز محسوب می شوند. با اینکه ایده رمز ارزهای غیر متمرکز در جهان شکل گرفته است، اما ارزهای رمز نگاری شده اکثرشان متمرکز به حساب می آیند و آنها را تا حدی می توان متمرکز دانست نه غیر متمرکز کامل. بنابراین می توان این گونه نتیجه گیری کرد که، ارز رمزنگاری شده یک ارز مجازی یا ارز دیجیتال بر اساس یک رمز نگاری ایجاد شده و این رمز نگاری بسیار قدرتمند است. زیرا موجب امنیت و تغییر ناپذیر بودن آن شده است.
از آنجایی که ارزهای رمز نگاری شده اغلب شان بر بستر فناوری بلاک چین قرار دارند، اما این معیار نمی تواند همیشگی باشد. هر چند بلاک چین یک دفتر کل توزیع شده و تحت کنترل شبکه ای غیر متمرکز از کامپیوترها در سراسر جهان می باشد. امروز رمز ارزهایی وجود دارند که مبتنی بر بستر بلاک چین نمی باشند. از این نمونه ها می توان به دیجی کش Digicash اشاره کرد که می توان گفت یکی از اولین نمونه هایی از پرداخت های الکترونیکی می باشد. دیجی کش که دراوایل دهه ۹۰ رونمایی شد. در بستر بلاک چین نبود.
تفاوت‌های انواع رمز ارز
اما ماجرا به همین جا ختم نمی شود. زیرا رمز ارزهایی هستند، که می توان آنها را متعارف و مدرن و مبتنی بر بلاک چین دانست. که خود زیر شاخه هایی نیز دارا می باشند. یکی از این رمز ارزها نئو (NEO) می باشد. نئو (NEO) که یک کوین محسوب می شود، تفاوت هایی با کوین صرافی بایننس با نام بایننس کوین BNB دارد. در واقع BNB یک کوین است و نه یک رمز ارز. همانگونه که از ظاهر مطلب پیداست این نام ها و تفاوت هایشان کمی گیج کننده و سردرگم کننده است. اینگونه کوین ها در جهان ارزهای دیجیتال کم نیستند.
حالا سوال اینجاست که واقعا کوین چیست؟ برای تعریف کوین بهتر است که بدانید کوین های دیجیتال یا پول های دیجیتال دارای یک شبکه بلاک چین اختصاصی می باشند. از جمله این کوین ها بیت کوین (BTC)، مونرو (XMR) و اتر (ETH) را می تون نام برد. البته تعداد آنها کم نیست و تعداد زیادی کوین در جهان به وجود آمده است. همه کوین ها دارای یک ویژگی مشترک هستند و آن بهره مندی شان از لجری ها است. این لجری ها کوین های مستقل بوده و به صورت اختصاصی به کوین ها تعلق دارد. مثلا بیت کوین از بلاک چین بیت کوین، اتریوم از بلاک چین اتریوم، مونرو از بلاک چین مونرو و غیره بهره مند می باشند. همچنین این امکان برای همه کوین ها وجود دارد که آنها را کاربران استخراج نمایند و یا در برخی موارد رایگان نیز در اختیار کاربران قرار گرفته است.
خیلی از ویژگی ها و خصوصیت های پول های سنتی را کوین ها دارند و آنها تمایل دارند که این خصوصیت ها را داشته باشند. از جمله این ویژگی ها می توان به قابلیت مبادله و خرید و فروش، قابل تقسیم بودن، قابلیت حمل و نقل و عرضه کحدود و تعداد محدود آنها است. در نتیجه کوین ها نیز مانند پول های سنتی به کار گرفته می شوند. البته برخی از استثناها نیز در این میان وجود دارد و آن این است که در برخی از آنها عملکردشان فراتر از یک پول است. مانند کوین اتر. در بلاک چین اتر، از آن برای تسهیل شدن فرآیند معاملات بهره برده می شود. همچنین وجود آلت کوین ها را می توان اشاره کرد. آلت کوین در واقع به جای بیت کوین مورد استفاده قرار می گیرد.
تفاوت‌های انواع رمز ارز را بدانید
از آنجایی که آلت کوین به عنوان جایگزینی برای بیت کوین به حساب می آید. بسیاری از آلت کوین ها فورک هایی از بیت کوین محسوب می شوند. از جمله لایت کوین و دوج کوین، آنها با استفاده از پروتکلی که مربوط به بیت کوین است و این پروتکل متن باز نیز است، به توسعه خود دست می یابند. البته کوین هایی مانند اتریوم و مونرو نیز به عنوان آلت کوین محسوب می شوند، با اینکه آنها دارای بلاک چین هایی که جدید هستند، نیز می باشند. با این حال آلت کوین محسوب می شوند، برای اینکه بتوانید یک آلت کوین را تشخیص دهید باید بتوانید به این سوال پاسخ دهید که آیا کوین مورد نظرتان بلاک چین مجزا دارد و یا تحت بلاک چین دیگری می باشد.
یک نوع دارایی دیجیتالی نیز وجود دارد که به آن توکن گفته می شود. توکن ها در واقع دارایی های دیجیتالی هستند که تنها در یک پروژه معین و مشخص مورد استفاده قرار می گیرند. اما یک تفاوت اصلی میان توکن ها و کوین ها وجود دارد و آن این است که توکن ها برای اینکه یک عملیات ایجاد شود، به یک پلفرم بلاک چین دیگر نیازمند هستند. اتریوم
توکن استیبل کوین تتر یکی از مشهور ترین و شناخته شده ترین استیبل کوین در این صنعت محسوب می شود. البته در این میان می توان به پلتفرم های دیگری نیز مانند NEO و Waves برای ایجاد توکن اشاره کرد. از آنجایی که هر دو گروه توکن ها و کوین ها برای پرداخت ها و معاملات مورد استفاده قرار می گیرند، اهدافی متفاوت با یکدیگر را دنبال می کنند. تا جایی که می توان گفت بسیاری از توکن ها با هدف استفاده در برنامه هایی که غیر متمرکز هستند و به آنها DApps گفته می شود، مورد استفاده قرار می گیرند.و شبکه هایی از آنها ایجاد می گردند.
انواع رمز ارز باهم متفاوتند
برخی توکن ها نیز به توکن های ابزاری و یا تو کن های utility token شناخته شده اند. این توکن ها نیز اهداف خود را دارند. هدف اصلی آنها این است که به دارندگان توکن در دسترسی به عملکرد های پروژه کمک نمایند. از جمله این توکن ها می توان توکن BAT را معرفی کرد. این توکن یک توکن ERC-20 است به این معنی که پلتفرم بلاک چین آن اتریوم می باشد. این توکن نیز با هدف بهبود در تبلیغات دیجیتال به وجود آمده است. به این صورت که تبلیغ کنندگان تبلیغات را با استفاده از توکن های BAT خریداری می نمایند. و وقتی ویدیوها منتشر شد و تبلیغات توسط افراد تماشا گردید، توکن ها میان ناشران و کاربران توزیع خواهد شد.
توکن هایی نیز هستند که به توکن های بهادار یا Security token شهرت دارند. این توکن ها نشان دهنده سرمایه گذاری یک فرد در پروژه است. ارزش این توکن ها از استارتاپ پروژه کسب می شود. اما این امر باعث نمی شود که کاربر سرمایه گذار مالک و دارند آن استارتاپ گردد. اما علت خریداری این توکن ها این است که کاربران امیدوارند در آینده ارزش آنها چند برابر مبلغ خریداری شده بشود. در گذشته سکه ICO نیز به همین دلیل عرضه گردیده بود. که ناگهان ارزش بالایی پیدا کرد. بسیاری از کاربران هستند که توکن های ارزشمند را خریداری نموده اند که ارزش بالاتری پیدا کنند به این گونه توکن ها همان توکن های ابزاری گفته می شود.
توکن هایی که ارزشمند و بهادار هستند معمول در میدان توجه قانون گذاران قرار می گیرد. اما تفاوت هایی میان ارز مجازی و ارز دیجیتال وجود ندارد و این دو یکی هستند. معمولا برای اشاره به همه ارزهای دیجیتال از هر نوعی که باشند از اصطلاح ارز دیجیتال استفاده می شود. این پول های مجاز ممکن است، پول الکترونیکی، ارز مجازی، ارز رمز نگاری شده و غیره باشد. این مفهوم که برای اولین بار در سال ۸۳ میلادی عنوان شد. توسط دیوید چائوم که بعدها ایده خود را توسط دیجی کش عملی کرد، در یک مقاله از وی ابراز شده بود.
با به وجود آمدن ارزهای دیجیتال شاید بتوان گفت دارایی ها امروزه هم مرئی و مرهم نامرئی به حساب می آیند. بر همین اساس اسکناس های قابل لمس، دیدن و واقعی را می توان جزو دارایی های مرئی به حساب آورد. از آنجایی که ارزهای دیجیتالی فقط به صورت الکترونیکی وجود دارند، را دارایی نا مرئی محسوب کرد. همین خصوصیت این نوع دارایی ها را منحصر به فرد کرده است. ارزهای دیجیتالی را که تنها می توان از طریق کیف های پول دیجیتالی که خود نرم افزار هستند، نگهداری کرد. و از طریق این کیف ها هستند که با شبکه های مشخصی این ارزها قابل خرید و فروش می باشند.
وقتی شما با ارزهای دیجیتالی خود تراکنش هایتان را انجام می دهید، بدون واسطه این کار را انجام خواهید داد. شما در این میان بانک ها و سایر واسطه ها را از تراکنش خود حذف می کنید. این تراکنش ها که با کارمزدی بسیار کمتر از کارمزد بانک ها انجام می شود. ضمن سرعت بالا، اطلاعات شخصی شما محفوظ خواهد ماند و به جز آدرس کیف پولتان اطلاعات دیگری از شما برجای نخواهد ماند. باید در نهایت بدانید که بین ارز دیجیتال و پول مجازی تفاوتی وجود ندارد و هر دو جزو گروه ارزهای دیجیتال محسوب می شوند.
برای ارزهای مجازی توسط نهادهای مختلف در دنیا تعاریفی ارایه شده است. در این راستا بانک مرکزس اروپا نیز اقدام به تعریف ارزهای مجازی در سال ۲۰۱۲ نمود. در این تعریف عنوان شده است که ارز مجازی یک پول دیجیتالی است. این پول دیجیتالی توسط توسعه دهندگان در محیطی که غیر قانونی می باشد، یعنی خارج از کنترل دولت است. ایجاد شده، اعضای جامعه نیز از این پول به عنوان یک روش پرداختی استفاده می کنند. بر اساس این تعریف می توان گفت ارز مجازی نوعی ارز دیجیتالی نیز به حساب می آید.
برای اینکه این مطلب روشن تر شود با یک مثال توضیح می دهیم: برخی از توکن ها و پول هایی هستند که در بازی هایی مانند World of Warcraft ، GTA و FIFA به کار برده می شوند. بنابراین این پول ها در محیط بازی مربوطه و به منظور باز کردن امکانات بیشتر در بازی و انیمیشن های به روز و جدید مورد استفاده هستند. بنابراین از ارز مجازی می توان به عنوان یک نوع پول که در بازی های ویدیویی کاربرد دارند و مبتنی بر رمزنگاری نیست، نیز نام برد. با اینکه ارز هایی که رمز نگاری شده هستند و ارز مجازی هر دو در یک دسته ارز دیجیتال قرار گرفته اند، اما در اطلاعاتی که در کتاب AP Stylebook عنوان شده، این دو کاملا با یکدیگر متفاوت می باشند.
از آنجایی که نباید ارز رمز نگاری و ارز دیجیتال را با یکدیگر اشتباه گرفت و با هم تفاوت هایی دارند، بر خلاف پول های سنتی و متعارف و یا ارزهایی که توسط بانک مرکزی صادر می شوند، برخی امکانات برای ارزهای مجازی وجود ندارد. این یکی از دلایلی است که این ارزها دچار نوسانات متعددی می شوند. از آنجایی که فضای موجود مدام در حال تغییر و تکامل است، این تعاریف نیز همواره ثابت نخواهند ماند. با اینکه یک دهه است که از عمر ارزهای دیجیتال می گذرد اما در چند سال اخیر بوده که توجه نهادها و دولت ها به آنها جلب شده است. این زمان از وقتی شروع شد که رشد بیت کوین بالا گرفت و ارزش آن چندین برابر شد.
وقتی که خالق فیس بوک اقدام به راه اندازی ارز دیجیتال لیبرا کرد و این ارز وارد بازار شد، جنبش مالی دیگر نیز بین ناظران اقتصادی ایجاد شد. تا جایی که برخی از کشورهایی هستند که به دنبال بررسی ماهیت این ارز دیجیتال بوده و سعی دارند اقداماتی انجام دهند تا آن را قانونی نمایند. با این توصیفات می توان این نتیجه را به دست آورد که در کشورهای مختلف تعاریف مختلفی از ارز دیجیتال وجود دارد. به طور مثال کشور آمریکا ۵ تعریف از ارزهای دیجیتال ارایه کرده است. علت آن این است که در این کشور ۵ نهاد قانون گذاری وجود دارد که هر کدام بر اساس دیدگاه های خود آن را تعریف نموده است.
مثلا یک اداره به نام اداره مالیات های درون مرزی در آمریکا وجود دارد. این اداره رمز ارز را یک نوع دارایی می داند. در حالیکه کمیسیون بورس و اوراق بهادار آمریکا رمز ارزهای را نوعی اوراق بهادار تعریف کرده است. از طرف دیگر شبکه اجرایی جرایم مربوز به مالی رمز ارز را نوعی پول و کوین محسوب می کند. در حالیکه در کشور ژاپن لایحه خدمات پرداختی وجود دارد که رمز ارزها یا پول های دیجیتالی را نوعی دارایی دانسته و از طرف دیگر بانک مرکزی کشور روسیه بیت کوین را جایگزینی برای ارز عنوان کرده است. این توضیحات نشان می دهد که سرعت تکامل ارزهای دیجیتال بالاست. با این چنین سرعت تکاملی و عقب ماندن قانون گذاران از آن باید در اینده منتطر به وجود آمدن اصلاحاتی جدیدتر برای ارزهای دیجیتالی باشیم. ضمن آنکه اطلاعات خود را نیز در این خصوص به روز نگهداریم.
